Dalton-onderwijs

Helen Parkhurst stichtte in 1920 in de plaats Dalton (vandaar de naam…) in de Verenigde Staten een school waarin leerlingen meer vrijheid kregen bij het maken van hun taken. Zij was op basis van haar ervaringen als lerares er van overtuigd geraakt dat kinderen het beste voorbereid werden op het leven als zelfstandige burger in een democratie, door hen zelfstandig keuzes te laten maken, te leren samenwerken en te leren meer dan alleen hun verstand te ontwikkelen. Alleen dan zouden zij in staat zijn in vrijheid te leven, daarin keuzes te maken, verantwoordelijkheid te dragen en zelfstandig te functioneren.

Zij bestudeerde alle toenmalige onderwijskundige en pedagogische theorie en verdiepte zich in de onderwijservaringen van Maria Montessori. De combinatie van praktijkervaring en bestudering van wetenschappelijke studies over pedagogiek en onderwijskunde bracht haar tot de ontwikkeling van de daltonwerkwijze. Zij noemde het bewust niet een ‘systeem’.
De vakdeskundige docent moest een pedagogisch gerichte houding hebben ten opzichte van zijn leerlingen. Daar hoorde geen systeemdwang bij.
Belangrijkste kenmerken van de daltonwerkwijze werden de taak, de individuele verantwoording, tempoverschil tussen leerlingen, persoonsvorming, samenwerking en afwisseling klassikaal en individueel werken. De manier waarop dit georganiseerd wordt, heeft zij niet specifiek voorgeschreven. Dat moest ingevuld worden door de docenten, door de school, ook al heeft zij veel voorbeelden gegeven van de manieren die daarbij gebruikt kunnen worden. Parkhurst sprak dan ook liever van ‘a way of life’ dan van een systeem.
Elke daltonschool heeft ‘dalton’ dan ook op z’n eigen wijze georganiseerd.